Deadline

Czas leczy rany mówią, czas nadszedł powtarzają

Potem w ciemności, w zaciszu domu dłonie w pięści zaciskają

Bezsilnie wypłakana prośba o godziny

O chwile spokoju w towarzystwie rodziny

Rodzina to mamona, najbliższa sercu suka

Jest nie inaczej, droga siostrzyczko, w korpo każdy pies jej szuka
Nie było czasu usiąść z matką do rozmowy

Teraz nad jej trumną gra marsz pogrzebowy

Brak czasu na refleksję z czego czerpać siły
Dlaczego dobre dusze ich już dawno opuściły
Nie ma momentu na wyjście z zakrętu, pędzą przed siebie na pola obłędu

Zgubione owieczki w niewoli popędu dla piękna i wdzięku
Pójdą pod nóż

Ich ciągle to przeraża, że czas jest jak zaraza

Że ciało to nie marmur, zostanie proch i sadza
Miliardy ludzi wkoło, a jedna rzecz niezmienna
To twoja śmierć, braciszku, twój osobisty deadline